نوایگان و دار قالی

 سلام از بی مطلبی خودم یه شعر نو سر هم کردم که میدونم 

شعر نیست ولی به هر حال در بیابان دلی کهنه نعمت است  

عرسی کهنه کفشک است...  

 قالی نوایگان:  

دختران نوایگانی 

می بافتند همیشه قالی 

با قلبی از گناه خالی 

شب و روزشان در کنار قالی  

کپه کپو میکردند 

روزی ده بیست رک میبافتند 

شانه میزدند در تنهایی 

نه لامپی بود و نه مهتابی 

گاهی پیکنیک و گاهی چراغ برساتی 

نقشه میخواندند برای یکدیگر 

پنجتا به یکی سوختی 

یکی پس گلی گرجه ای 

دوتا به یکی آبی تیل مله ای جاش 

اما امروز کجایند دختران قالی 

در آرزوهای فکرهای پوشالی 

با کمرهایی دستمال بسته و دستهای خالی 

قالی هامون له شد 

قیمتش ارزان شد 

و کسی قصد خریدش هرگز  

البته وام میدند توی شرکت با پارتی 

آخر شعر دارم میکنم قاطی 

به قول معروف که میگه  : 

سر راه کنار برید میخوام برم وام بگیرم...