نوایگان بی کینه

سلام  

 بلاخره چشم مابعد از مدتها به شعرهای زیبای گمنام روشن شد

البته عکسی که به شعر دوم گمنام ربط داشته باشه 

 به نظرم نرسید که توی این پست بگذارم  

مجبور شدم بدون ربط یه عکس بگذارم  

 کل بژشک کجاست؟ 

روی نار پائینی 

یا که روی چنار گت دوون 

پسرک مکثی کرد  

و به انگشت نشان داد 

نوک آن شاخه نار 

رفت از نار بلندی بالا 

بژشک بردارد از لانه نور 

روی آن شاخه نار 

جیک جیک چند لل لیزگ 

صاحب باغ آمد 

داد زد بر سر آن کودک زار 

که چرا پای نهادی در باغ 

تن کودک لرزان 

همچو بیدی که در آن نزدیکیست 

دور شد آن کودک 

مثل بادی از باغ 

در میان دست او 

جیک جیک یک لل لیزگ  

 

من دهاتی هستم . . . 

من دهاتی هستم با دلی بی کینه 

نواگون عشق منه افتخارم اینه 

لهجه قشنگمون واقعا شیرینه 

دشمن روستای من میشه گفت بی دینه 

مردم روستای ما آرزوشون اینه 

رو دل همسایه شون گرد غم ننشینه 

ولی با این اوصاف دل من غمگینه 

یه نفر پیدا شده به خودش بد بینه  

حرف زدن با لهجه مون برا اون سنگینه 

باور و عقیده اش مطمئنا اینه 

خون ما سیاه سفید خون او رنگینه 

جد و اجداد آقا همشون نواگونی 

بین این همه آدم خودشو میبینه 

حرف هر نواگونی که سرش تو دینه 

اصلتو از یاد نبر حرف آخر اینه